De surseance – voorheen ‘surseance van betaling genoemd – is een insolventieprocedure die speciaal bedoeld is voor ondernemingen, die tijdelijk in financiële problemen geraakt zijn. Surseance betekent ‘uitstel’: de surseance is dus een procedure voor uitstel van betaling.

Het uitstel van betaling geldt alléén voor gewone (handels)vorderingen

Een belangrijke beperking van de surseance is, dat deze alleen de opeisbaarheid van de vorderingen van ‘gewone’ (niet bevoorrechte) (handels)vorderingen opschort.

Bevoorrechte vorderingen – zoals die van de Belastingdienst en de loonvorderingen – worden door de surseance niet opgeschort. Worden de financiele problemen dus met name veroorzaakt door belastingschulden of door teveel personeel, dan biedt de surseance geen oplossing.

Om die reden wordt het overgrote deel (ca. 95%) van de surseances binnen heel korte tijd omgezet in een faillissement.

Procedure van de surseance

Als de surseance wordt uitgesproken benoemt de rechtbank een bewindvoerder. Dat is – net als bij faillissementen – meestal een advocaat. De bewindvoerder heeft een andere rol dan de curator in een faillissement. Bij de surseance moet de ondernemer alle besluiten over de onderneming samen met de bewindvoerder nemen. In de praktijk houdt de bewindvoerder met name toezicht.

Voor de bewindvoerder is vooral van belang, dat de onderneming vanaf het uitspreken van de surseance niet dieper wegzakt in het financiële moeras: de schulden mogen niet verder toenemen. De wet schrijft voor, dat als dat wel gebeurt, de bewindvoerder omzetting in faillissement moet vragen.

Surseance is dus vooral een geschikt middel om te saneren, wanneer er een incidentele schuld is opgebouwd die valt onder de gewone handelsvorderingen, en er zicht is op een oplossing. Bij voorbeeld doordat er weer winsten gemaakt worden of er een financier is die de schulden van voor het uitspreken van de surseance wil afkopen tegen een percentage.