De wetgever heeft in het kader van de modernisering van de Faillissementswet een nieuwe procedure in het leven geroepen voor de herstructurering van ondernemingen, die in financiële problemen verkeren. De onderneming kan zelf – buitengerechtelijk (oftewel ‘onderhands’) – een akkoordvoorstel ontwerpen.

Bij deze procedure wordt – enigszins vergelijkbaar met het buitengerechtelijk akkoord bij de WSNP – een herstructureringsplan ontworpen zonder dat er een faillissement of surseance aangevraagd wordt. In het buitengerechtelijk traject wordt door financieel deskundigen en juristen geïnventariseerd wat de financiële situatie is en hoe een regeling met de schuldeisers getroffen kan worden om de onderneming weer gezond te maken.

Indeling in klassen van crediteuren en andere stakeholders

Bij de WHOA worden de schuldeisers in klassen ingedeeld. Per klasse wordt gestemd of die groep schuldeisers akkoord is. Bijzonder bij de WHOA is ook, dat niet alleen schuldeisers, maar ook andere ‘steakholders’ (grapje) zoals aandeelhouders en zekerheidsgerechtigden zoals de bank in het akkoordvoorstel betrokken kunnen worden.

Ook bijzonder is, dat de WHOA niet alleen aangevraagd kan worden door de onderneming zelf, maar ook door schuldeisers en andere stakeholders zoals aandeelhouders. Het voorstel kan ook inhouden dat de positie van aandeelhouders gewijzigd wordt (bvb. afstempelen en nieuwe emissie).

Bemoeienis van de rechtbank

In verschillende fasen van de voorbereiding van het WHOA-akkoord kan de rechtbank betrokken worden. De rechtbank kan een oordeel gevraagd worden over het ontwerp-akkoord, maar kan ook een herstructureringsdeskundige aanwijzen om de voorbereiding van het akkoord te begeleiden, en een observator om de belangen van de schuldeisers in het oog te houden.

Als er voldoende voorstemmers per klasse zijn, kan de rechtbank het akkoord ‘homologeren’ (vandaar de term Homologatie Onderhands Akkoord).