Separatisten in faillissement (art. 57 – 59a Fw.)
Inleiding separatisten in faillissement
De Faillissementswet geeft in art. 57 Fw. t/m art. 59a Fw. aan schuldeisers, wiens vorderingen verzekerd zijn door pandrecht of hypotheekrecht een belangrijke uitzonderingspositie. Zij blijven buiten de boedel: zij zijn “separatisten”. Deze regeling is in de WSNP van overeenkomstige toepassing (art. 299 lid 3 Fw.). Zie ook de pagina Gevolgen van de WSNP. Ook de surseance schort hun rechten – behoudens een afkoelingsperiode – niet op.
Het faillissement is een collectieve executieprocedure, waarbij de curator namens de gezamenlijke schuldeisers het vermogen van de gefailleerde te gelde maakt ter voldoening van hun vorderingen. Daarbij handelt de curator met inachtneming van de bepalingen van Titel 10 van Boek 3 B.W. dat het verhaalsrecht op goederen regelt. Zie ook de pagina Verhaalsrecht.
Krachtens art. 20 Fw. wordt het gehele vermogen van de schuldenaar getroffen door het collectieve faillissementsbeslag:
“Het faillissement omvat het gehele vermogen van de schuldenaar ten tijde van de faillietverklaring, alsmede hetgeen hij gedurende het faillissement verwerft.”
De curator maakt dus het gehele vermogen van de schuldenaar te gelde, inclusief hetgeen de gefailleerde gedurende het faillissement aan inkomen en vermogen verwerft. De schuldeisers kunnen zich op basis van hun verhaalsrecht gezamenlijk op het vermogen van de schuldenaar verhalen. De curator draagt zorg voor de ponds-ponds gewijze verdeling conform art. 3:277 lid 1 B.W. dat luidt:
“Schuldeisers hebben onderling een gelijk recht om, na voldoening van de kosten van executie, uit de netto-opbrengst van de goederen van hun schuldenaar te worden voldaan naar evenredigheid van ieders vordering (…)”
Voorrang in faillissement (preferenties)
Het artikel bevat echter een belangrijke inperking, want art. 3:277 lid 1 B.W. besluit met:
“(…) behoudens de door de wet erkende redenen van voorrang.”
De curator verdeelt de netto-opbrengst van de liquidatie, na aftrek van de liquidatiekosten (d.w.z. de faillissementskosten), onder de crediteuren. Bij de verdeling van de executie-opbrengst gaan de schuldeisers met voorrang (de preferente crediteuren) echter voor op de schuldeisers zonder voorrang (de zgn. concurrente crediteuren). Zie de pagina Vereffening van de boedel bij faillissement.
Zoals toegelicht op de pagina Verhaalsrecht zijn er algemene voorrechten (die rusten op het gehele vermogen van de schuldenaar) en bijzondere voorrechten. De crediteur met het meest bekende algemene voorrecht is de Ontvanger der Directe Belastingen, die tevens de sociale verzekeringspremies int. Dit voorrecht is geregeld in art. 21 Invorderingswet. Wanneer er dus preferente schulden zijn, worden die eerst betaald. Daardoor kan het vooruitzicht op betaling van de gewone (concurrente) crediteuren bij faillissement flink onder druk komen te staan.
Van de vier categorieën crediteuren met voorrang (volgens art. 3:278 B.W. de pandhouder, de hypotheekhouder en de crediteur met een zgn. voorrecht, of privilege) hebben de pand- en hypotheekhouder echter de hoogste voorrang (art. 3:279 B.W.). De wet voegt eraan toe: tenzij de wet anders bepaalt. Er zijn een paar voorrechten die hoger in rang zijn, zoals het bodemrecht van de fiscus.
Bodemvoorrecht van de fiscus
Het zgn. bodemvoorrecht van de Belastingdienst uit hoofde van art. 21 lid 2 jo. art. 22 lid 3 Invorderingswet heeft betrekking op de inventaris van de schuldenaar. Het bodemvoorrecht geldt voor de zgn. ‘zakelijke belastingschulden’, te weten met name de loonheffing (LH) en de omzetbelasting (OB).
Dit voorrecht heeft betrekking op specifieke zaken, te weten de “bodemzaken”: die goederen van de belastingplichtige, die dienen tot stoffering van het pand van de schuldenaar (“de bodem”). Dus voorraden en vervoermiddelen behoren daar in principe niet toe, maar wel allerhande machines (bvb. drukpersen) en de inventaris (zie ook Quint q.q./ING Bank). Het maakt niet uit of de schuldenaar huurder of eigenaar van de bodem is. Het bodemvoorrecht kan op basis van art. 22 lid 3 Invorderingswet zelfs worden uitgewonnen op goederen van derden. Hieromtrent heeft de Belastingdienst de zgn. Leaseregeling uitgevaardigd (zie ook de Circulaire van de belastingdienst inzake zogenoemde leaseregeling uit het besluit van 15 november 1999, nr. AFZ 99/3262M, Stcrt. 1999, 225, laatstelijk gewijzigd bij besluit van 27 juni 2001, RTB2001/2423M, Stcrt. 2001, 122).
De kern is, dat zaken, die materieel (in economisch opzicht) geacht worden tot het vermogen van de belastingplichtige te behoren, kunnen worden uitgewonnen, ook al zijn deze eigendom van een derde (zoals een leasemaatschappij). Het gaat er dus om of er sprake is van “reële eigendom”.
Positie zekerheidsgerechtigden in faillissement: separatisten
De bevoorrechte positie van de pand- en hypotheekhouder is echter als gevolg van art. 57 lid 1 Fw. nog groter. De wet bepaalt, dat zij hun recht kunnen uitoefenen, alsof er geen faillissement was.
De vermogensbestanddelen, die zijn bezwaard met een pandrecht (roerende zaken en vorderingen) of een hypotheekrecht (onroerende goederen) vallen – in beginsel – in het geheel niet in de boedel. De pand- en hypotheekhouder kunnen deze afzonderlijk – separaat – van de rest van het vermogen van de gefailleerde te gelde maken. Vandaar dat deze crediteuren worden aangeduid als “separatisten”.
De achtergrond van deze bevoegdheid is de vóór de invoering van het huidige B.W. gebruikelijke “fiduciaire cessie”. De crediteur die een lening bij een bank of andere financier aanging, droeg als onderpand bepaalde vermogensbestanddelen aan de kredietverstrekker tot zekerheid over, waardoor deze geen onderdeel meer uitmaakten van zijn vermogen. Wanneer het krediet werd voldaan, dan vielen deze tot zekerheid overgedragen vermogensbestanddelen terug in het vermogen van de kredietnemer. De fiduciaire cessie is echter met de invoering van art. 3:84 lid 3 B.W. verboden. In plaats daarvan moet de kredietgever die zekerheid wil verkrijgen gebruik maken van het (al dan niet “stille”) pandrecht.
De wetgever wilde echter niet de gebruikelijke praktijk van het financieringsverkeer overhoop gooien. Daarom is het effect, dat de fiduciaire cessie voorheen had, gehandhaafd door invoering van art. 57 Fw. waarmee deze goederen nog steeds buiten de failliete boedel blijven.
Op basis van art. 57 lid 1 Fw. kunnen de pandhouder en hypotheekhouder in geval van faillissement hun rechten dus uitoefenen alsof er geen faillissement was. Zij kunnen dus gewoon zelf executeren (behoudens art. 58 lid 1 Fw.). Deze executie verloopt volgens de regels van Titel 9 Boek 3 B.W. (pand en hypotheek). Zie de pagina Pand en hypotheek.
Waar nodig kan er bij meerdere gerechtigden een rangregeling plaatsvinden, als er discussie is over welk gedeelte van de executie-opbrengst aan welke gerechtigde toekomt (art. 57 lid 4 Fw.). Deze verdeling is een andere dan de verdeling van de executie-opbrengst binnen faillissement.
Vanwege de zekerheidsrechten komt het veel voor, dat er in de faillissementsboedel niets of bijna niets zit. Alle waardevolle vermogensbestanddelen zijn bezwaard met pand of hypotheek. Om die reden blijven schuldeisers vaak met lege handen achter.
Inning van stil verpande vorderingen door de curator
In de arresten HR 17 februari 1995 (Mulder q.q./Credit Lyonnais Bank) en HR 22 juni 2007 (ING/Verdonk q.q.) heeft de Hoge Raad beslist, dat op grond van het fixatiebeginsel de opbrengst van stil verpande vorderingen, die door de curator worden ontvangen, niettemin aan de bank toekomen. Wel worden daarover de faillissementskosten omgeslagen. De Hoge Raad besliste in ING/Verdonk q.q. dat de curator de pandhouder een redelijke termijn moet gunnen om over te gaan tot openbaar maken van het pandrecht. Als redelijke termijn wordt aangemerkt 14 dagen. Tot die tijd mag de curator passief innen, daarna mag hij actief gaan innen (tenzij de bank het pandrecht openbaar gemaakt heeft). De curator hoeft de bank niet eerst een termijn te stellen. Het belang van de boedel is om de inning van debiteuren niet te lang te laten liggen. Als de pandhouder talmt, dan moet de curator actie kunnen ondernemen. Anderzijds moet de bank wel in de gelegenheid gesteld worden te beschikken over de gegevens, die nodig zijn om de debiteuren aan te schrijven. Heeft de bank die niet, dan is een ruimere termijn aangewezen. Zie ook de pagina Verrekening in faillissement.
Bodemvoorrecht en art. 57 lid 3 Fw.
Zoals hiervoor aangegeven heeft de Belastingdienst op grond van art. 21 lid 1 Invorderingswet een voorrecht, zodat bij de uitdeling van het door de curator vereffende actief (het saldo op de faillissementsrekening) eerst de op basis van dit artikel preferente vorderingen van de fiscus betaald moeten worden, voordat het tot een uitkering aan de gewone concurrente crediteuren komt. Zie ook de pagina Invorderingswet.
Tussen de verschillende preferente vorderingen bestaat echter ook een onderlinge rangorde, op basis waarvan de hoger gerangschikte vorderingen eerder betaald moeten worden dan lager gerangschikte. De wet heeft bepaald, dat het aan een pandrecht verbonden voorrecht hoger in rang is dan het (algemene) voorrecht van de Belastingdienst op basis van art. 21 lid 1 Invorderingswet.
De wetgever heeft echter in art. 57 lid 3 Fw. bepaald, dat de curator de rechten van “hoger gerangschikte” bevoorrechte schuldeisers behartigt. Hij mag de in zekerheid gegeven goederen in beginsel niet zelf executoriaal verkopen (zie lid 1), maar hij kan wel aanspraak maken op een deel van de opbrengst, in het belang van crediteuren met een hoger voorrecht op die zaken. In de praktijk betreft dit met name het zgn. bodemvoorrecht van de Belastingdienst uit hoofde van art. 21 lid 2 jo. art. 22 lid 3 Invorderingswet.
Art. 57 lid 3 Fw. houdt in, dat de curator de opbrengst van de door de pandhouder verkochte verpande zaken kan opeisen tot het beloop van de fiscale vorderingen waaraan een bodemvoorrecht verbonden is. Dit betreft in het bijzonder de Omzetbelasting en de Loonheffing (de zgn. “zakelijke vorderingen”).
Door deze bepaling ontstaat een koppeling tussen de verdeling van de executie-opbrengst van verpande zaken en de vereffening binnen faillissement. Op de curator rust de verplichting om bij de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande zaken op te komen voor het bodemvoorrecht van de fiscus, als de fiscale vorderingen met die preferentie niet of niet helemaal voldaan kunnen worden uit de executie-opbrengst in het faillissement. De uitdelingslijst bij vereffening beïnvloedt zodoende de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande zaken. Dat leidde in de jurisprudentie tot een aantal vraagstukken.
Arrest Aerts q.q./ABN AMRO: voor fiscale vorderingen eerst verhaal nemen op vrije opbrengst
In het arrest HR 26 juni 1998 (Aerts q.q./ABN AMRO) heeft de Hoge Raad beslist, dat de curator zich bij de uitoefening van art. 57 lid 3 Fw. – conform de Leidraad Invordering – eerst moet verhalen op het vrije actief. Wanneer de curator aan de pandhouder heeft afgedragen, en bij afwikkeling van de boedel blijkt achteraf het vrije actief niet toereikend, dan kan hij alsnog het ontbrekende bedrag uit de executie-opbrengst op basis van het fiscale voorrecht van de pandhouder opeisen.
De curator mocht ook niet de opbrengst van de bodemzaken achterhouden, tenzij al meteen helder was dat de vrije opbrengst ontoereikend zou zijn. Pas dan mag hij zich (voor zover nodig) verhalen op de opbrengst van de verpande bodemzaken.
Zie ook de bespreking van dit arrest op Lawyrup (lees Rechtspraak).
Koverto-arrest: art. 57 lid 3 Fw. geldt ook voor materiële preferente vorderingen
De Hoge Raad besliste voorts, dat het is niet nodig is, dat de fiscale heffingen al “geformaliseerd” zijn. Dit is nog eens bevestigd in het Koverto-arrest, HR 28 november 2003 (ABN & ING/Zanders q.q. en Berghs q.q.). In dat arrest bekrachtigde de Hoge Raad wel de beslissing van het Hof, dat art. 57 lid 3 Fw. niet kan worden uitgeoefend voor fiscale vorderingen met bodemvoorrecht, die ook materieel pas zijn ontstaan na datum surseance en/of faillissement. Die vorderingen zijn immers boedelvorderingen. De Ontvanger kan die rechten ook tijdens faillissement uitoefenen (door bodembeslag op de verpande zaken van derden). Ook bevestigde de Hoge Raad, dat het (bodem)voorrecht van de Ontvanger niet geldt voor fiscale verhogingen, die de Belastingdienst oplegt wegens niet nakoming van de fiscale verplichtingen.
De Hoge Raad overwoog: het beroep heeft tot inzet een oordeel te verkrijgen over de vraag of, indien het fiscaal voorrecht tegelijk met de (materiële) belastingschuld ontstaat, de hoge(re) (bodem)voorrang van dit voorrecht ten opzichte van de stille pandhouder niettemin pas ontstaat na formalisering van de (materiële) belastingschuld in een naheffingsaanslag. Laatstgenoemde vraag is in het arrest van 26 juni 1998 al beantwoord. In het toen berechte geval was onder meer de vraag aan de orde of de ontvanger zich tegenover een stille pandhouder van bodemzaken ook nog op zijn bodemvoorrecht kan beroepen, indien ter zake van de desbetreffende belastingschuld eerst na verkoop van de zaken een aanslag is opgelegd. Die vraag heeft de Hoge Raad bevestigend beantwoord.
Verdonk/Ontvanger: voldoening bevoorrechte fiscale vorderingen uit vrije actief na omslag boedelkosten en schulden (de netto liquidatie-opbrengst)
Interessant aspect voor de curator is, dat hij in de afrekening met de Ontvanger eerst de faillissementskosten over die opbrengst mag “omslaan”. Hierover ontstond discussie in HR 12-07-2002 (Verdonk q.q./Ontvanger). De curator stelde namelijk, dat bij de berekening van het aan de Ontvanger af te dragen bedrag uit het vrije actief uitgegaan dient te worden van de bruto-opbrengst.
Wanneer voor de berekening van het vrije actief zou worden uitgegaan van de bruto-opbrengst, zou de pandhouder een minder groot deel van de opbrengst af hoeven te staan. De rechtbank – en na sprongcassatie ook de Hoge Raad – stelde de Ontvanger in het gelijk. Alleen het netto-deel van de opbrengst (na faillissementskosten) strekt ter delging van de fiscale vorderingen waaraan bodemvoorrecht verbonden is. Als die dus uit de netto-opbrengst niet voldaan kunnen worden, dan moet er meer worden opgeëist van de pandhouder.
Onder de netto-opbrengst dient te worden verstaan de verkoopopbrengst van de activa verminderd met de kosten van executie. Dit geldt zowel in als buiten faillissement. In het eerste geval kunnen de boedelschulden als kosten van executie worden aangemerkt. Dit brengt mee dat de Ontvanger, na aftrek van hetgeen hij uit de netto-opbrengst van het vrije actief heeft verkregen, voor het restant van zijn vordering aanspraak kan maken op de opbrengst – de verkoopopbrengst verminderd met de (executie)kosten – van de verpande bodemzaken. Dat dit stelsel leidt tot een inbreuk op de separatistenpositie van de bank als bezitloos pandhouder, is niet ontoelaatbaar, aangezien die inbreuk haar wettelijke basis vindt in art. 21 lid 2, tweede volzin, Invorderingswet 1990.
Vermakelijk was het verweer van de curator, dat dit tot wel heel ingewikkelde berekeningen leidde (Droste-blikje effect). De Hoge Raad merkte daarover minzaam op:
“Ook al moet worden aangenomen dat de berekening van met name de omslag van de algemene faillissementskosten over het vrije actief en over datgene wat de Ontvanger uit de opbrengst van de stil verpande bodemzaken ontvangt, enige rekenkundige vaardigheid vereist, niet kan worden gezegd dat deze berekening onuitvoerbaar of onaanvaardbaar ingewikkeld is”.
Ter oplossing van deze rekenkundige complicaties zijn overigens daarna door curatoren met enige rekenkundige bedrevenheid formules aangedragen (met wiskundige variabelen).
Rechten van de Belastingdienst zijn abstract
Het merkwaardige van de opeising van de opbrengst van de bodemzaken door de curator ten behoeve van de Belastingdienst is, dat die opbrengst gewoon in de boedel vloeit. Vanwege de hoge preferentie van de faillissementskosten (met name het salaris van de curator) als zijnde kosten van vereffening (op grond van art. 182 Fw.) gaat de opbrengst op die manier feitelijk naar de curator zelf, in plaats van naar de Belastingdienst. De wetgever heeft dit zo verkozen, en daarmee wordt in feite een fonds geschapen om de werkzaamheden van de curator te bekostigen uit deze opbrengst.
De Ontvanger is immers geen separatist, en dus dient zijn vordering te worden afgewikkeld via de boedel, met omslag van de algemene faillissementskosten (zie reeds HR 5 november 1993 (Dutch Air/De Bary) NJ 1994, 258).
In de zaak die leidde tot het arrest Hof Den Bosch 5 december 2017 (Leasemij/curator) voerde de Leasemij, tegen wie het bodemrecht door de curator was ingeroepen op grond van art. 57 lid 3 Fw., aan, dat de Belastingdienst geen belang had bij de uitoefening van dat recht, omdat de opbrengst van de bodemzaken lager was dan de faillissementskosten, zodat de Belastingdienst helemaal niets kreeg.
De grief van Leasemij (r.o. 3.4.1) luidt: “De kern van het bezwaar van appellante tegen de aanspraak van de curator ex art. 57 lid 3 Fw is gelegen in het feit dat er in de gegeven situatie van die opbrengst niets voor de Ontvanger zal overblijven. Er is dus geen enkel (materieel) belang van de Ontvanger bij een claim op de opbrengst van de verkochte bodemzaken op grond van zijn bodemvoorrecht.” Die vlieger ging echter niet op.
Lees de bespreking van Hof Den Bosch 5 december 2017 (Leasemij/curator) op Lawyrup (lees Rechtspraak).
Een en ander heeft te maken met de keuzes van de wetgever ten aanzien van de belangenafweging tussen zekerheidsgerechtigden en het bodemrecht van de fiscus. Die discussie sleept al jaren, maar de Gordiaanse knoop is nog niet doorgehakt. De status quo bij invoering van het stille pandrecht als vervanger voor de fiduciaire eigendomsoverdracht in 1992 is gehandhaafd: had de Ontvanger voorheen bodemrecht op die zaken, ook al waren ze niet van de failliet zelf. Deze bevoegdheid tot verhaal van de fiscus op alle bodemzaken, ook als die aan derden toebehoren, is gehandhaafd voor het recht na 1992.
Bodemverhuurconstructies
Pandhouders probeerden die te bestrijden met bodemverhuurconstructies, maar die zijn weer tegengegaan door de maatregel, dat de zekerheidsgerechtigde de Ontvanger in kennis moet stellen van de voorgenomen uitwinning en dan een termijn van 4 weken moet wachten voordat verdere maatregelen genomen kunnen worden. De Ontvanger heeft dan de tijd bodembeslag te leggen. Zie meer op de pagina Invorderingswet.
Hof Den Bosch 16 januari 2024 (Van Haandel q.q./pandhouder)
Hoe ingewikkeld deze regels inzake de opeising van (een deel van) de executie-opbrengst van verpande zaken zijn, bleek wel uit het arrest Hof Den Bosch 16 januari 2024 (Van Haandel q.q./pandhouder).
In deze zaak waren de curator en de R-C in het faillissement even de weg kwijt geraakt waar het betrof de wijze van afrekening van de door oneigenlijke lossing verkregen executie-opbrengst. De voorrangsregels van art. 57 lid 3 Fw. kunnen soms verwarrend zijn, waardoor de curator dacht ‘I can have my cake and eat it too‘. De R-C gaf fiat voor de procedure, maar dat had eigenlijk niet gemoeten achteraf bezien.
De crux van dit arrest is, dat de curator in de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande bodemzaken – zonder dit te weten omdat de fiscale bodemvordering pas later kwam vast te staan – reeds het aan de fiscus toekomende gedeelte van de opbrengst van de bodemzaken had ontvangen. Meer zelfs, omdat er na verrekening van de door pandrecht verzekerde lening een hoger bedrag in de boedel belandde dan het bedrag van de bevoorrechte fiscale vordering.
Lees de bespreking op Lawyrup van dit arrest (lees Rechtspraak).
Curator kan separatist termijn stellen voor executie (art. 58 lid 1 Fw.)
De curator kan de separatist echter krachtens art. 58 lid 1 Fw. een redelijke termijn stellen om zijn rechten als pandhouder of hypotheekhouder buiten de boedel om uit te oefenen. In beginsel zal deze moeten executeren door middel van openbare verkoop. Zie voor onroerend goed de pagina Executie door de hypotheekhouder en de pagina Recht van hypotheek. Voor pandrecht geldt ook, dat openbare verkoop uitgangspunt is (zie de pagina Pandrecht).
Als de separatist in gebreke blijft het in zekerheid gegeven vermogensbestanddeel tijdig te liquideren, dan vervalt het recht op separate uitwinning en kan de curator de verkoop daarvan zelf ter hand nemen met toepassing van art. 101 Fw. of art. 176 Fw.. De separatist behoudt dan wel zijn wettelijke preferentie, maar moet meedelen in de omslag in de faillissementskosten, en verliest daarmee dus zijn separatisme.
De strekking van art. 58 lid 1 Fw. is het dienen van het belang van de boedel. Enerzijds ten behoeve van een voortvarende afwikkeling van de boedel, maar daarnaast mag de curator deze termijn zeker ook stellen om een opbrengst voor de boedel te realiseren. Die opbrengst komt in de eerste plaats ten goede aan de betaling van de faillissementskosten, en dan vooral (gelet op de hoge preferentie) het honorarium van de curator zelf. Immers moet de curator betaald worden uit de boedel, en als er niets in de boedel zit, moet de curator voor niets werken. De zekerheidsgerechtigde (meestal een bank) zal vaak liever onderhands verkopen dan via openbare veiling (de normale weg van executie). Executie levert minder op. Maar voor onderhandse verkoop is medewerking van de hypotheekgever of pandgever nodig, en daarover gaat in faillissement de curator.
De curator moet wel helder zijn in het stellen van deze termijn. In de zaak leidend tot Rb. Amsterdam 16 mei 2012 (Zetteler q.q./ING Bank) vond de rechtbank dat de curator dit onvoldoende duidelijk had gedaan.
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. Amsterdam 16 mei 2012 (Zetteler q.q./ING Bank) (lees Rechtspraak).
Openbare executie versus onderhandse verkoop door separatist
Omdat de opbrengst bij een openbare veiling vaak lager is, is onderhandse verkoop aantrekkelijker. De pandhouder kan hiertoe twee wegen bewandelen: instemming van de pandgever (in dit geval de curator), of verlof vragen aan de Voorzieningenrechter op de voet van art. 3:251 lid 1 B.W.. De curator zal doorgaans meewerken op basis van een boedelbijdrage, maar moet ook fiat vragen van de R-C.
Onderhandse verkoop is – behoudens toestemming van de Voorzieningenrechter om op andere wijze te verkopen – alleen mogelijk met medewerking van de zekerheidsverstrekker (doorgaans de schuldenaar). In faillissement is de curator degeen die daarover gaat, omdat de schuldenaar immers beschikkingsonbevoegd is geworden.
In de praktijk zal de zekerheidsgerechtigde (doorgaans de bank) dan ook in overleg treden met de curator om toestemming te verkrijgen voor onderhandse verkoop. Daar staat dan tegenover, dat de curator een “boedelbijdrage” van de bank ontvangt voor zijn bemoeienissen met de verkoop. Er is een zgn. “separatistenregeling” opgesteld, waarin de hoogte van die vergoeding geregeld is, maar dit is slechts een richtlijn. De curator kan hierover met de bank onderhandelen om een hogere bijdrage te ontvangen.
De bewindvoerder is niet verplicht mee te werken aan onderhandse verkoop op grond van de separatistenregeling. Vgl. Rb. Leeuwarden 19 december 2007 (Geenhuizen q.q/Bank of Scotland). In r.o. 4.5 gaat de rechtbank in op de ratio van art. 58 Fw.. Er is geen plaats voor interpretatie van deze vrij stricte regeling. Zelfs als de woning minder zal opbrengen dan de vordering van de bank, kan de curator (of bewindvoerder in de WSNP) vorderen dat de bank verkoopt. De curator (oftewel de boedel) moet wel een redelijk belang hebben om de zekerheidsgerechtigde een termijn te stellen voor de verkoop. Het argument, dat de boedel hierbij geen belang heeft, omdat er niets overschiet voor de boedel, wordt gepareerd met het feit, dat als de bank niet tijdig verkoopt de curator dit kan doen, en de bank dan moet meedelen in de faillissementskosten.
Onbevoegde onderhandse verkoop door separatist leidt tot verval separatisme
De pandhouder moet de verpande zaak krachtens art. 3:250 lid 1 B.W. in principe door middel van een openbare verkoop (veiling) verkopen. Wanneer de pandhouder de verpande zaken – nadat de curator een termijn gesteld heeft voor verkoop – in weerwil van de bepalingen inzake de wettelijk voorgeschreven wijze van executie onderhands verkoopt, zonder instemming van de curator, dan heeft de pandhouder een probleem. In de zaak Rb. ‘s Hertogenbosch 25 juli 2007 (Benner q.q./DLL) kwam De Lage Landen daar hardhandig achter. Zie voor de wettelijke regeling van de uitoefening van het pandrecht ook de pagina Pandrecht.
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. ‘s-Hertogenbosch 25 juli 2007 (Benner q.q./DLL) (lees Rechtspraak).
Verlenging van de termijn van art. 58 lid 1 Fw.
De pandhouder kan de rechter-commissaris in het faillissement om verlenging van de door de curator gestelde termijn verzoeken. Dat verzoek moet wel gedaan worden voordat de termijn is verstreken. De R-C beslist in hoogste instantie: beroep is niet mogelijk.
In de kwestie die leidde tot het arrest HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Coöperatieve Rabobank Parkstad Limburg) had de curator de bank een termijn gesteld voor de uitoefening van haar hypotheekrecht. De curator had ook keurig gewezen op de mogelijkheid om uitstel te verzoeken. De bank vroeg – zonder succes – pas na einde van die termijn verlenging. De bank werd niet-ontvankelijk verklaard in haar pogingen dit te repareren.
Lees de bespreking op Lawyrup van de conclusie van de P-G bij HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Rabobank) (lees Rechtspraak).
Onvoldoende belang curator bij termijnstelling art. 58 lid 1 Fw.
Alleen wanneer de faillissementskosten uit de boedel kunnen worden voldaan en het zekerheidsobject niet meer opbrengt dan de zekerheidsschuld, kan geoordeeld worden dat de curator geen belang heeft. Dat was het geval in de zaak Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.).
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.) (lees Rechtspraak).
Misbruik van recht door curator inzake termijn art. 58 lid 1 Fw.
Onder omstandigheden kan de curator het echter ook te gortig maken en kan de uitoefening van zijn bevoegdheid tot verkoop na termijnstelling neerkomen op misbruik van recht. Een voorbeeld hiervan biedt Rb. Den Haag 1 december 2021 (curator/ING Bank). De bank had de woning van gefailleerde (onder opschortende voorwaarde van toestemming van de Voorzieningenrechter) onderhands verkocht, maar was nog in afwachting van het gevraagde verlof op grond van art. 3:268 lid 2 B.W. (zie ook de pagina Recht van hypotheek). De Voorzieningenrechter gaf het verlof na het verstrijken van de door de curator gestelde termijn. De curator stelde dat de bank te laat was. Dat vond de rechtbank te ver gaan, en oordeelde dat de curator daarmee misbruik van bevoegdheid maakte.
Lossing van met pandrecht of hypotheekrecht bezwaarde goederen door de curator
De curator kan met een zekerheidsrecht bezwaard goed vrijkopen door de vordering waarvoor zekerheid gesteld is te betalen uit de boedel (art. 58 lid 2 Fw.). Dit wordt ‘lossing’ genoemd. Men spreekt ook wel van eigenlijke of wettelijke lossing, ter onderscheiding van de hierna te bespreken oneigenlijke lossing.
Oneigenlijke lossing in faillissement
Naast deze vorm van lossing kan – zoals hiervoor aangegeven – de zekerheidsgerechtigde ook met de curator afspreken, dat de curator de met pand of hypotheek bezwaarde goederen (namens de zekerheidsgerechtigde) zal verkopen tegen een boedelbijdrage. Dit kan met name gunstig zijn wanneer de curator de bezwaarde goederen samen met niet bezwaarde goederen in een allesomvattende deal aan een gegadigde kan verkopen, en zo een betere prijs voor de bezwaarde goederen kan realiseren dan bij een openbare veiling van de verpande (of verhypothekeerde) goederen. Dit wordt ook wel oneigenlijke lossing genoemd, of contractuele lossing (omdat deze gebaseerd is op een overeenkomst tussen curator en zekerheidsgerechtigde).
Oneigenlijke lossing dient te worden beschouwd als uitoefening door de curator in eigen naam van het aan de pandhouder toekomende recht van parate executie en dus als executieverkoop (Hoge Raad 25 februari 2011 (ING Bank/Hielkema q.q.).
Restantvordering is concurrent
Wanneer de vordering van de zekerheidsgerechtigde niet volledig gedekt wordt door de opbrengst van de verpande of verhypothekeerde zaken, dan kan de separatist zijn vordering op de voet van art. 110 Fw. voor het overige (de restantvordering) indienen als gewone concurrente vordering (art. 59 Fw.).
Bij indiening van vorderingen moet wel een duidelijk voorbehoud gemaakt worden voor de zekerheidspositie. Wordt dat verzuimd, dan vervalt de voorrangspositie en wordt de vordering als gewone concurrente vordering geverifieerd. Voor luchtvaartuigen geldt een afzonderlijke regeling (art. 59a Fw.).
Omzetbelasting bij executieverkoop
Wanneer een separatist – een hypotheekhouder of pandhouder – overgaat tot executoriale verkoop van het zekerheidsobject – een roerende of onroerende zaak – kan dit met zich meebrengen, dat daarbij BTW in rekening gebracht wordt aan de koper. De vraag rijst daarbij, of de gehele koopsom inclusief BTW toevalt aan de zekerheidsgerechtigde separatist of niet. De Ontvanger wil dit voorkomen, omdat de boedel de formeel de verkoper is en daardoor de verplichting tot afdracht van dat bedrag op de – vaak ontoereikende – boedel komt te rusten, terwijl het voor BTW betaalde bedrag dat in de koopsom is begrepen in handen komt van de zekerheidsgerechtigde.
Om dit te ondervangen zijn er zgn. verleggingsregelingen in de wet opgenomen, waardoor de afdrachtverplichting niet meer bij de boedel komt te liggen.
Verleggingsregeling bij executie onroerende zaken
Dit probleem is voor de executoriale verkoop van onroerende zaken door de hypotheekhouder al ondervangen per 1 januari 1989 (Stb. 1988, 617), met de invoering van art. 24ba aanhef en sub d en e Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 jo. art. 12 lid 5 Wet op de Omzetbelasting 1968. Dit probleem was onder meer aan de orde in HR 6 mei 1983 (NJ 1984, 228), HR 10 mei 1985 (NJ 1985, 791) en HR 13 mei 1987 (BNB 1987, 206).
Verleggingsregeling bij executie roerende zaken
Hetzelfde probleem speelde bij de executieverkoop van roerende zaken. Deze kunnen soms ook een grote waarde vertegenwoordigen, zoals machines en grote vervoermiddelen, of qua volume een grote omvang hebben, zoals voorraden (zie ook onderstaande kwestie van de executieveiling met verkoop aan particulieren). Hier is hetzelfde principe toegepast als bij de onroerende zaak, waartoe art. 24ba aanhef en sub d Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 per 1 augustus 2008 is gewijzigd (Stb. 2007, 573). De ondernemer die de zaken bij executie koopt, wordt verplicht tot afdracht van de BTW, in plaats van de geëxecuteerde (de gefailleerde) die formeel de verkoper is.
Daarmee is de executieverkoop waarbij aan ondernemers wordt verkocht voor de Ontvanger afgedekt. Het probleem van de Ontvanger kan zich evenwel nog steeds voordoen bij een executieverkoop waarbij wordt verkocht aan particulieren.
Internetveiling van (winkel)voorraad: verkoop aan particulieren
De executie door de pandhouder – waarbij deze zich verhaalt op de volledige opbrengst inclusief het bedrag dat aan de particuliere koper als omzetbelasting (BTW) in rekening is gebracht – heeft tot prejudiciële vragen geleid.
In het faillissement van Geddes & Gilmore Retail (en Wholesale) B.V. had de curator met de Rabobank afgesproken, dat de bank de verpande voorraad vanuit de winkel mocht verkopen op de voet van art. 3:251 lid 2 B.W.. De bank verhaalde zich op de volledige koopsom inclusief de BTW, die normaal gesproken afgedragen had moeten worden aan de Belastingdienst. De Ontvanger legde een aanslag op aan de curator voor een bedrag van EUR 157.000. De Hoge Raad heeft de door de rechtbank Amsterdam gestelde prejudiciële vragen beantwoord in HR 15 december 2017 (Roeffen q.q./Ontvanger).
De BTW wordt wel verschuldigd, maar de bank mag zich op de volledige opbrengst verhalen. De vraag rees vervolgens of de medewerking van de curator aan deze wijze van verkoop is aan te merken als het veroorzaken van een boedelschuld in de zin van het arrest Koot/Tideman q.q.. De Hoge Raad beantwoordt die vraag ontkennend. In deze kwestie trok de Belastingdienst dus aan het kortste eind, maar de Hoge Raad merkt op, dat:
“…in het Belastingplan 2018 (Kamerstukken II 2017-2018, 34 785) deel uitmakende nieuwe art. 42d Invorderingswet 1990 wordt aangenomen en ingevoerd, worden de pand- en hypotheekhouder en de executant die zich hebben verhaald op het door de executiekoper betaalde bedrag, hoofdelijk aansprakelijk voor de omzetbelasting die verschuldigd is ter zake van de levering. Opmerking verdient dat uit het vorenstaande volgt dat de pand- en hypotheekhouder dan terzake geen regresvordering zullen hebben die een boedelschuld oplevert.”
Per 1 januari 2018 is art. 42d IW 1990 (Stb. 2017, 517 art. XI) ingevoerd, zie de link naar de wettekst en naar de Kamerstukken. In het Belastingplan 2018 is dit onderdeel XI van de artikelsgewijze toelichting. Hiermee is ook dit gat in de portemonnee van de Ontvanger gedicht, doordat de pandhouder, hypotheekhouder of executant hoofdelijk aansprakelijk wordt voor de afdracht van de BTW naast de gefailleerde.
In dit arrest geeft de Hoge Raad overigens een heldere opsomming van de fiscale bepalingen ten aanzien van de verschuldigdheid van BTW bij executieverkoop en de verleggingsregeling, zoals die in 2008 is ingevoerd. Onder verwijzing naar de oudere regeling ten aanzien van onroerende goed, zoals aan de orde kwam in het Rentekas-arrest.
Rechtspraak
Bodemrecht fiscus
Quint q.q./ING Bank, HR 9-12-2011, NJ 2011, 600 (Showroom modellen)
Art. 58 Fw.
Hof Den Bosch 23 maart 2018 – verkoop verpande zaken in weerwil van pandrecht zonder toestemming pandhouder is onrechtmatige daad van de curator
Glencore/curatoren Zalco, HR 14-08-2015, NJ 2016, 263
HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Cooperatieve Rabobank Parkstad Limburg) – hoger beroep tegen (afwijzende) beslissing op verzoek tot termijnverlenging is ingevolge art. 67 lid 2 Fw. niet mogelijk.
Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.) – Rechtbank honoreert het verzoek van gefailleerde om de curator te verbieden om de bank via art. 58 Fw. te dwingen om de woning te verkopen. De curator heeft geen redelijk belang bij vasthouden aan de verkoop van de woning. Voldoende middelen in de boedel om de faillissementskosten te dekken en executie levert geen overwaarde op, die in de boedel zou vallen. Bovendien niet nodig om de afwikkeling te bespoedigen, omdat faillissement voor overige was afgewikkeld en voor opheffing gereed was.
Auteur & Last edit
[MdV, 11-12-2016; laatste bewerking 17-05-2024]
Separatisten in faillissement (art. 57 – 59a Fw.)
Inleiding separatisten in faillissement
De Faillissementswet geeft in art. 57 Fw. t/m art. 59a Fw. aan schuldeisers, wiens vorderingen verzekerd zijn door pandrecht of hypotheekrecht een belangrijke uitzonderingspositie. Zij blijven buiten de boedel: zij zijn “separatisten”. Deze regeling is in de WSNP van overeenkomstige toepassing (art. 299 lid 3 Fw.). Zie ook de pagina Gevolgen van de WSNP. Ook de surseance schort hun rechten – behoudens een afkoelingsperiode – niet op.
Het faillissement is een collectieve executieprocedure, waarbij de curator namens de gezamenlijke schuldeisers het vermogen van de gefailleerde te gelde maakt ter voldoening van hun vorderingen. Daarbij handelt de curator met inachtneming van de bepalingen van Titel 10 van Boek 3 B.W. dat het verhaalsrecht op goederen regelt. Zie ook de pagina Verhaalsrecht.
Krachtens art. 20 Fw. wordt het gehele vermogen van de schuldenaar getroffen door het collectieve faillissementsbeslag:
“Het faillissement omvat het gehele vermogen van de schuldenaar ten tijde van de faillietverklaring, alsmede hetgeen hij gedurende het faillissement verwerft.”
De curator maakt dus het gehele vermogen van de schuldenaar te gelde, inclusief hetgeen de gefailleerde gedurende het faillissement aan inkomen en vermogen verwerft. De schuldeisers kunnen zich op basis van hun verhaalsrecht gezamenlijk op het vermogen van de schuldenaar verhalen. De curator draagt zorg voor de ponds-ponds gewijze verdeling conform art. 3:277 lid 1 B.W. dat luidt:
“Schuldeisers hebben onderling een gelijk recht om, na voldoening van de kosten van executie, uit de netto-opbrengst van de goederen van hun schuldenaar te worden voldaan naar evenredigheid van ieders vordering (…)”
Voorrang in faillissement (preferenties)
Het artikel bevat echter een belangrijke inperking, want art. 3:277 lid 1 B.W. besluit met:
“(…) behoudens de door de wet erkende redenen van voorrang.”
De curator verdeelt de netto-opbrengst van de liquidatie, na aftrek van de liquidatiekosten (d.w.z. de faillissementskosten), onder de crediteuren. Bij de verdeling van de executie-opbrengst gaan de schuldeisers met voorrang (de preferente crediteuren) echter voor op de schuldeisers zonder voorrang (de zgn. concurrente crediteuren). Zie de pagina Vereffening van de boedel bij faillissement.
Zoals toegelicht op de pagina Verhaalsrecht zijn er algemene voorrechten (die rusten op het gehele vermogen van de schuldenaar) en bijzondere voorrechten. De crediteur met het meest bekende algemene voorrecht is de Ontvanger der Directe Belastingen, die tevens de sociale verzekeringspremies int. Dit voorrecht is geregeld in art. 21 Invorderingswet. Wanneer er dus preferente schulden zijn, worden die eerst betaald. Daardoor kan het vooruitzicht op betaling van de gewone (concurrente) crediteuren bij faillissement flink onder druk komen te staan.
Van de vier categorieën crediteuren met voorrang (volgens art. 3:278 B.W. de pandhouder, de hypotheekhouder en de crediteur met een zgn. voorrecht, of privilege) hebben de pand- en hypotheekhouder echter de hoogste voorrang (art. 3:279 B.W.). De wet voegt eraan toe: tenzij de wet anders bepaalt. Er zijn een paar voorrechten die hoger in rang zijn, zoals het bodemrecht van de fiscus.
Bodemvoorrecht van de fiscus
Het zgn. bodemvoorrecht van de Belastingdienst uit hoofde van art. 21 lid 2 jo. art. 22 lid 3 Invorderingswet heeft betrekking op de inventaris van de schuldenaar. Het bodemvoorrecht geldt voor de zgn. ‘zakelijke belastingschulden’, te weten met name de loonheffing (LH) en de omzetbelasting (OB).
Dit voorrecht heeft betrekking op specifieke zaken, te weten de “bodemzaken”: die goederen van de belastingplichtige, die dienen tot stoffering van het pand van de schuldenaar (“de bodem”). Dus voorraden en vervoermiddelen behoren daar in principe niet toe, maar wel allerhande machines (bvb. drukpersen) en de inventaris (zie ook Quint q.q./ING Bank). Het maakt niet uit of de schuldenaar huurder of eigenaar van de bodem is. Het bodemvoorrecht kan op basis van art. 22 lid 3 Invorderingswet zelfs worden uitgewonnen op goederen van derden. Hieromtrent heeft de Belastingdienst de zgn. Leaseregeling uitgevaardigd (zie ook de Circulaire van de belastingdienst inzake zogenoemde leaseregeling uit het besluit van 15 november 1999, nr. AFZ 99/3262M, Stcrt. 1999, 225, laatstelijk gewijzigd bij besluit van 27 juni 2001, RTB2001/2423M, Stcrt. 2001, 122).
De kern is, dat zaken, die materieel (in economisch opzicht) geacht worden tot het vermogen van de belastingplichtige te behoren, kunnen worden uitgewonnen, ook al zijn deze eigendom van een derde (zoals een leasemaatschappij). Het gaat er dus om of er sprake is van “reële eigendom”.
Positie zekerheidsgerechtigden in faillissement: separatisten
De bevoorrechte positie van de pand- en hypotheekhouder is echter als gevolg van art. 57 lid 1 Fw. nog groter. De wet bepaalt, dat zij hun recht kunnen uitoefenen, alsof er geen faillissement was.
De vermogensbestanddelen, die zijn bezwaard met een pandrecht (roerende zaken en vorderingen) of een hypotheekrecht (onroerende goederen) vallen – in beginsel – in het geheel niet in de boedel. De pand- en hypotheekhouder kunnen deze afzonderlijk – separaat – van de rest van het vermogen van de gefailleerde te gelde maken. Vandaar dat deze crediteuren worden aangeduid als “separatisten”.
De achtergrond van deze bevoegdheid is de vóór de invoering van het huidige B.W. gebruikelijke “fiduciaire cessie”. De crediteur die een lening bij een bank of andere financier aanging, droeg als onderpand bepaalde vermogensbestanddelen aan de kredietverstrekker tot zekerheid over, waardoor deze geen onderdeel meer uitmaakten van zijn vermogen. Wanneer het krediet werd voldaan, dan vielen deze tot zekerheid overgedragen vermogensbestanddelen terug in het vermogen van de kredietnemer. De fiduciaire cessie is echter met de invoering van art. 3:84 lid 3 B.W. verboden. In plaats daarvan moet de kredietgever die zekerheid wil verkrijgen gebruik maken van het (al dan niet “stille”) pandrecht.
De wetgever wilde echter niet de gebruikelijke praktijk van het financieringsverkeer overhoop gooien. Daarom is het effect, dat de fiduciaire cessie voorheen had, gehandhaafd door invoering van art. 57 Fw. waarmee deze goederen nog steeds buiten de failliete boedel blijven.
Op basis van art. 57 lid 1 Fw. kunnen de pandhouder en hypotheekhouder in geval van faillissement hun rechten dus uitoefenen alsof er geen faillissement was. Zij kunnen dus gewoon zelf executeren (behoudens art. 58 lid 1 Fw.). Deze executie verloopt volgens de regels van Titel 9 Boek 3 B.W. (pand en hypotheek). Zie de pagina Pand en hypotheek.
Waar nodig kan er bij meerdere gerechtigden een rangregeling plaatsvinden, als er discussie is over welk gedeelte van de executie-opbrengst aan welke gerechtigde toekomt (art. 57 lid 4 Fw.). Deze verdeling is een andere dan de verdeling van de executie-opbrengst binnen faillissement.
Vanwege de zekerheidsrechten komt het veel voor, dat er in de faillissementsboedel niets of bijna niets zit. Alle waardevolle vermogensbestanddelen zijn bezwaard met pand of hypotheek. Om die reden blijven schuldeisers vaak met lege handen achter.
Inning van stil verpande vorderingen door de curator
In de arresten HR 17 februari 1995 (Mulder q.q./Credit Lyonnais Bank) en HR 22 juni 2007 (ING/Verdonk q.q.) heeft de Hoge Raad beslist, dat op grond van het fixatiebeginsel de opbrengst van stil verpande vorderingen, die door de curator worden ontvangen, niettemin aan de bank toekomen. Wel worden daarover de faillissementskosten omgeslagen. De Hoge Raad besliste in ING/Verdonk q.q. dat de curator de pandhouder een redelijke termijn moet gunnen om over te gaan tot openbaar maken van het pandrecht. Als redelijke termijn wordt aangemerkt 14 dagen. Tot die tijd mag de curator passief innen, daarna mag hij actief gaan innen (tenzij de bank het pandrecht openbaar gemaakt heeft). De curator hoeft de bank niet eerst een termijn te stellen. Het belang van de boedel is om de inning van debiteuren niet te lang te laten liggen. Als de pandhouder talmt, dan moet de curator actie kunnen ondernemen. Anderzijds moet de bank wel in de gelegenheid gesteld worden te beschikken over de gegevens, die nodig zijn om de debiteuren aan te schrijven. Heeft de bank die niet, dan is een ruimere termijn aangewezen. Zie ook de pagina Verrekening in faillissement.
Bodemvoorrecht en art. 57 lid 3 Fw.
Zoals hiervoor aangegeven heeft de Belastingdienst op grond van art. 21 lid 1 Invorderingswet een voorrecht, zodat bij de uitdeling van het door de curator vereffende actief (het saldo op de faillissementsrekening) eerst de op basis van dit artikel preferente vorderingen van de fiscus betaald moeten worden, voordat het tot een uitkering aan de gewone concurrente crediteuren komt. Zie ook de pagina Invorderingswet.
Tussen de verschillende preferente vorderingen bestaat echter ook een onderlinge rangorde, op basis waarvan de hoger gerangschikte vorderingen eerder betaald moeten worden dan lager gerangschikte. De wet heeft bepaald, dat het aan een pandrecht verbonden voorrecht hoger in rang is dan het (algemene) voorrecht van de Belastingdienst op basis van art. 21 lid 1 Invorderingswet.
De wetgever heeft echter in art. 57 lid 3 Fw. bepaald, dat de curator de rechten van “hoger gerangschikte” bevoorrechte schuldeisers behartigt. Hij mag de in zekerheid gegeven goederen in beginsel niet zelf executoriaal verkopen (zie lid 1), maar hij kan wel aanspraak maken op een deel van de opbrengst, in het belang van crediteuren met een hoger voorrecht op die zaken. In de praktijk betreft dit met name het zgn. bodemvoorrecht van de Belastingdienst uit hoofde van art. 21 lid 2 jo. art. 22 lid 3 Invorderingswet.
Art. 57 lid 3 Fw. houdt in, dat de curator de opbrengst van de door de pandhouder verkochte verpande zaken kan opeisen tot het beloop van de fiscale vorderingen waaraan een bodemvoorrecht verbonden is. Dit betreft in het bijzonder de Omzetbelasting en de Loonheffing (de zgn. “zakelijke vorderingen”).
Door deze bepaling ontstaat een koppeling tussen de verdeling van de executie-opbrengst van verpande zaken en de vereffening binnen faillissement. Op de curator rust de verplichting om bij de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande zaken op te komen voor het bodemvoorrecht van de fiscus, als de fiscale vorderingen met die preferentie niet of niet helemaal voldaan kunnen worden uit de executie-opbrengst in het faillissement. De uitdelingslijst bij vereffening beïnvloedt zodoende de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande zaken. Dat leidde in de jurisprudentie tot een aantal vraagstukken.
Arrest Aerts q.q./ABN AMRO: voor fiscale vorderingen eerst verhaal nemen op vrije opbrengst
In het arrest HR 26 juni 1998 (Aerts q.q./ABN AMRO) heeft de Hoge Raad beslist, dat de curator zich bij de uitoefening van art. 57 lid 3 Fw. – conform de Leidraad Invordering – eerst moet verhalen op het vrije actief. Wanneer de curator aan de pandhouder heeft afgedragen, en bij afwikkeling van de boedel blijkt achteraf het vrije actief niet toereikend, dan kan hij alsnog het ontbrekende bedrag uit de executie-opbrengst op basis van het fiscale voorrecht van de pandhouder opeisen.
De curator mocht ook niet de opbrengst van de bodemzaken achterhouden, tenzij al meteen helder was dat de vrije opbrengst ontoereikend zou zijn. Pas dan mag hij zich (voor zover nodig) verhalen op de opbrengst van de verpande bodemzaken.
Zie ook de bespreking van dit arrest op Lawyrup (lees Rechtspraak).
Koverto-arrest: art. 57 lid 3 Fw. geldt ook voor materiële preferente vorderingen
De Hoge Raad besliste voorts, dat het is niet nodig is, dat de fiscale heffingen al “geformaliseerd” zijn. Dit is nog eens bevestigd in het Koverto-arrest, HR 28 november 2003 (ABN & ING/Zanders q.q. en Berghs q.q.). In dat arrest bekrachtigde de Hoge Raad wel de beslissing van het Hof, dat art. 57 lid 3 Fw. niet kan worden uitgeoefend voor fiscale vorderingen met bodemvoorrecht, die ook materieel pas zijn ontstaan na datum surseance en/of faillissement. Die vorderingen zijn immers boedelvorderingen. De Ontvanger kan die rechten ook tijdens faillissement uitoefenen (door bodembeslag op de verpande zaken van derden). Ook bevestigde de Hoge Raad, dat het (bodem)voorrecht van de Ontvanger niet geldt voor fiscale verhogingen, die de Belastingdienst oplegt wegens niet nakoming van de fiscale verplichtingen.
De Hoge Raad overwoog: het beroep heeft tot inzet een oordeel te verkrijgen over de vraag of, indien het fiscaal voorrecht tegelijk met de (materiële) belastingschuld ontstaat, de hoge(re) (bodem)voorrang van dit voorrecht ten opzichte van de stille pandhouder niettemin pas ontstaat na formalisering van de (materiële) belastingschuld in een naheffingsaanslag. Laatstgenoemde vraag is in het arrest van 26 juni 1998 al beantwoord. In het toen berechte geval was onder meer de vraag aan de orde of de ontvanger zich tegenover een stille pandhouder van bodemzaken ook nog op zijn bodemvoorrecht kan beroepen, indien ter zake van de desbetreffende belastingschuld eerst na verkoop van de zaken een aanslag is opgelegd. Die vraag heeft de Hoge Raad bevestigend beantwoord.
Verdonk/Ontvanger: voldoening bevoorrechte fiscale vorderingen uit vrije actief na omslag boedelkosten en schulden (de netto liquidatie-opbrengst)
Interessant aspect voor de curator is, dat hij in de afrekening met de Ontvanger eerst de faillissementskosten over die opbrengst mag “omslaan”. Hierover ontstond discussie in HR 12-07-2002 (Verdonk q.q./Ontvanger). De curator stelde namelijk, dat bij de berekening van het aan de Ontvanger af te dragen bedrag uit het vrije actief uitgegaan dient te worden van de bruto-opbrengst.
Wanneer voor de berekening van het vrije actief zou worden uitgegaan van de bruto-opbrengst, zou de pandhouder een minder groot deel van de opbrengst af hoeven te staan. De rechtbank – en na sprongcassatie ook de Hoge Raad – stelde de Ontvanger in het gelijk. Alleen het netto-deel van de opbrengst (na faillissementskosten) strekt ter delging van de fiscale vorderingen waaraan bodemvoorrecht verbonden is. Als die dus uit de netto-opbrengst niet voldaan kunnen worden, dan moet er meer worden opgeëist van de pandhouder.
Onder de netto-opbrengst dient te worden verstaan de verkoopopbrengst van de activa verminderd met de kosten van executie. Dit geldt zowel in als buiten faillissement. In het eerste geval kunnen de boedelschulden als kosten van executie worden aangemerkt. Dit brengt mee dat de Ontvanger, na aftrek van hetgeen hij uit de netto-opbrengst van het vrije actief heeft verkregen, voor het restant van zijn vordering aanspraak kan maken op de opbrengst – de verkoopopbrengst verminderd met de (executie)kosten – van de verpande bodemzaken. Dat dit stelsel leidt tot een inbreuk op de separatistenpositie van de bank als bezitloos pandhouder, is niet ontoelaatbaar, aangezien die inbreuk haar wettelijke basis vindt in art. 21 lid 2, tweede volzin, Invorderingswet 1990.
Vermakelijk was het verweer van de curator, dat dit tot wel heel ingewikkelde berekeningen leidde (Droste-blikje effect). De Hoge Raad merkte daarover minzaam op:
“Ook al moet worden aangenomen dat de berekening van met name de omslag van de algemene faillissementskosten over het vrije actief en over datgene wat de Ontvanger uit de opbrengst van de stil verpande bodemzaken ontvangt, enige rekenkundige vaardigheid vereist, niet kan worden gezegd dat deze berekening onuitvoerbaar of onaanvaardbaar ingewikkeld is”.
Ter oplossing van deze rekenkundige complicaties zijn overigens daarna door curatoren met enige rekenkundige bedrevenheid formules aangedragen (met wiskundige variabelen).
Rechten van de Belastingdienst zijn abstract
Het merkwaardige van de opeising van de opbrengst van de bodemzaken door de curator ten behoeve van de Belastingdienst is, dat die opbrengst gewoon in de boedel vloeit. Vanwege de hoge preferentie van de faillissementskosten (met name het salaris van de curator) als zijnde kosten van vereffening (op grond van art. 182 Fw.) gaat de opbrengst op die manier feitelijk naar de curator zelf, in plaats van naar de Belastingdienst. De wetgever heeft dit zo verkozen, en daarmee wordt in feite een fonds geschapen om de werkzaamheden van de curator te bekostigen uit deze opbrengst.
De Ontvanger is immers geen separatist, en dus dient zijn vordering te worden afgewikkeld via de boedel, met omslag van de algemene faillissementskosten (zie reeds HR 5 november 1993 (Dutch Air/De Bary) NJ 1994, 258).
In de zaak die leidde tot het arrest Hof Den Bosch 5 december 2017 (Leasemij/curator) voerde de Leasemij, tegen wie het bodemrecht door de curator was ingeroepen op grond van art. 57 lid 3 Fw., aan, dat de Belastingdienst geen belang had bij de uitoefening van dat recht, omdat de opbrengst van de bodemzaken lager was dan de faillissementskosten, zodat de Belastingdienst helemaal niets kreeg.
De grief van Leasemij (r.o. 3.4.1) luidt: “De kern van het bezwaar van appellante tegen de aanspraak van de curator ex art. 57 lid 3 Fw is gelegen in het feit dat er in de gegeven situatie van die opbrengst niets voor de Ontvanger zal overblijven. Er is dus geen enkel (materieel) belang van de Ontvanger bij een claim op de opbrengst van de verkochte bodemzaken op grond van zijn bodemvoorrecht.” Die vlieger ging echter niet op.
Lees de bespreking van Hof Den Bosch 5 december 2017 (Leasemij/curator) op Lawyrup (lees Rechtspraak).
Een en ander heeft te maken met de keuzes van de wetgever ten aanzien van de belangenafweging tussen zekerheidsgerechtigden en het bodemrecht van de fiscus. Die discussie sleept al jaren, maar de Gordiaanse knoop is nog niet doorgehakt. De status quo bij invoering van het stille pandrecht als vervanger voor de fiduciaire eigendomsoverdracht in 1992 is gehandhaafd: had de Ontvanger voorheen bodemrecht op die zaken, ook al waren ze niet van de failliet zelf. Deze bevoegdheid tot verhaal van de fiscus op alle bodemzaken, ook als die aan derden toebehoren, is gehandhaafd voor het recht na 1992.
Bodemverhuurconstructies
Pandhouders probeerden die te bestrijden met bodemverhuurconstructies, maar die zijn weer tegengegaan door de maatregel, dat de zekerheidsgerechtigde de Ontvanger in kennis moet stellen van de voorgenomen uitwinning en dan een termijn van 4 weken moet wachten voordat verdere maatregelen genomen kunnen worden. De Ontvanger heeft dan de tijd bodembeslag te leggen. Zie meer op de pagina Invorderingswet.
Hof Den Bosch 16 januari 2024 (Van Haandel q.q./pandhouder)
Hoe ingewikkeld deze regels inzake de opeising van (een deel van) de executie-opbrengst van verpande zaken zijn, bleek wel uit het arrest Hof Den Bosch 16 januari 2024 (Van Haandel q.q./pandhouder).
In deze zaak waren de curator en de R-C in het faillissement even de weg kwijt geraakt waar het betrof de wijze van afrekening van de door oneigenlijke lossing verkregen executie-opbrengst. De voorrangsregels van art. 57 lid 3 Fw. kunnen soms verwarrend zijn, waardoor de curator dacht ‘I can have my cake and eat it too‘. De R-C gaf fiat voor de procedure, maar dat had eigenlijk niet gemoeten achteraf bezien.
De crux van dit arrest is, dat de curator in de verdeling van de executie-opbrengst van de verpande bodemzaken – zonder dit te weten omdat de fiscale bodemvordering pas later kwam vast te staan – reeds het aan de fiscus toekomende gedeelte van de opbrengst van de bodemzaken had ontvangen. Meer zelfs, omdat er na verrekening van de door pandrecht verzekerde lening een hoger bedrag in de boedel belandde dan het bedrag van de bevoorrechte fiscale vordering.
Lees de bespreking op Lawyrup van dit arrest (lees Rechtspraak).
Curator kan separatist termijn stellen voor executie (art. 58 lid 1 Fw.)
De curator kan de separatist echter krachtens art. 58 lid 1 Fw. een redelijke termijn stellen om zijn rechten als pandhouder of hypotheekhouder buiten de boedel om uit te oefenen. In beginsel zal deze moeten executeren door middel van openbare verkoop. Zie voor onroerend goed de pagina Executie door de hypotheekhouder en de pagina Recht van hypotheek. Voor pandrecht geldt ook, dat openbare verkoop uitgangspunt is (zie de pagina Pandrecht).
Als de separatist in gebreke blijft het in zekerheid gegeven vermogensbestanddeel tijdig te liquideren, dan vervalt het recht op separate uitwinning en kan de curator de verkoop daarvan zelf ter hand nemen met toepassing van art. 101 Fw. of art. 176 Fw.. De separatist behoudt dan wel zijn wettelijke preferentie, maar moet meedelen in de omslag in de faillissementskosten, en verliest daarmee dus zijn separatisme.
De strekking van art. 58 lid 1 Fw. is het dienen van het belang van de boedel. Enerzijds ten behoeve van een voortvarende afwikkeling van de boedel, maar daarnaast mag de curator deze termijn zeker ook stellen om een opbrengst voor de boedel te realiseren. Die opbrengst komt in de eerste plaats ten goede aan de betaling van de faillissementskosten, en dan vooral (gelet op de hoge preferentie) het honorarium van de curator zelf. Immers moet de curator betaald worden uit de boedel, en als er niets in de boedel zit, moet de curator voor niets werken. De zekerheidsgerechtigde (meestal een bank) zal vaak liever onderhands verkopen dan via openbare veiling (de normale weg van executie). Executie levert minder op. Maar voor onderhandse verkoop is medewerking van de hypotheekgever of pandgever nodig, en daarover gaat in faillissement de curator.
De curator moet wel helder zijn in het stellen van deze termijn. In de zaak leidend tot Rb. Amsterdam 16 mei 2012 (Zetteler q.q./ING Bank) vond de rechtbank dat de curator dit onvoldoende duidelijk had gedaan.
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. Amsterdam 16 mei 2012 (Zetteler q.q./ING Bank) (lees Rechtspraak).
Openbare executie versus onderhandse verkoop door separatist
Omdat de opbrengst bij een openbare veiling vaak lager is, is onderhandse verkoop aantrekkelijker. De pandhouder kan hiertoe twee wegen bewandelen: instemming van de pandgever (in dit geval de curator), of verlof vragen aan de Voorzieningenrechter op de voet van art. 3:251 lid 1 B.W.. De curator zal doorgaans meewerken op basis van een boedelbijdrage, maar moet ook fiat vragen van de R-C.
Onderhandse verkoop is – behoudens toestemming van de Voorzieningenrechter om op andere wijze te verkopen – alleen mogelijk met medewerking van de zekerheidsverstrekker (doorgaans de schuldenaar). In faillissement is de curator degeen die daarover gaat, omdat de schuldenaar immers beschikkingsonbevoegd is geworden.
In de praktijk zal de zekerheidsgerechtigde (doorgaans de bank) dan ook in overleg treden met de curator om toestemming te verkrijgen voor onderhandse verkoop. Daar staat dan tegenover, dat de curator een “boedelbijdrage” van de bank ontvangt voor zijn bemoeienissen met de verkoop. Er is een zgn. “separatistenregeling” opgesteld, waarin de hoogte van die vergoeding geregeld is, maar dit is slechts een richtlijn. De curator kan hierover met de bank onderhandelen om een hogere bijdrage te ontvangen.
De bewindvoerder is niet verplicht mee te werken aan onderhandse verkoop op grond van de separatistenregeling. Vgl. Rb. Leeuwarden 19 december 2007 (Geenhuizen q.q/Bank of Scotland). In r.o. 4.5 gaat de rechtbank in op de ratio van art. 58 Fw.. Er is geen plaats voor interpretatie van deze vrij stricte regeling. Zelfs als de woning minder zal opbrengen dan de vordering van de bank, kan de curator (of bewindvoerder in de WSNP) vorderen dat de bank verkoopt. De curator (oftewel de boedel) moet wel een redelijk belang hebben om de zekerheidsgerechtigde een termijn te stellen voor de verkoop. Het argument, dat de boedel hierbij geen belang heeft, omdat er niets overschiet voor de boedel, wordt gepareerd met het feit, dat als de bank niet tijdig verkoopt de curator dit kan doen, en de bank dan moet meedelen in de faillissementskosten.
Onbevoegde onderhandse verkoop door separatist leidt tot verval separatisme
De pandhouder moet de verpande zaak krachtens art. 3:250 lid 1 B.W. in principe door middel van een openbare verkoop (veiling) verkopen. Wanneer de pandhouder de verpande zaken – nadat de curator een termijn gesteld heeft voor verkoop – in weerwil van de bepalingen inzake de wettelijk voorgeschreven wijze van executie onderhands verkoopt, zonder instemming van de curator, dan heeft de pandhouder een probleem. In de zaak Rb. ‘s Hertogenbosch 25 juli 2007 (Benner q.q./DLL) kwam De Lage Landen daar hardhandig achter. Zie voor de wettelijke regeling van de uitoefening van het pandrecht ook de pagina Pandrecht.
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. ‘s-Hertogenbosch 25 juli 2007 (Benner q.q./DLL) (lees Rechtspraak).
Verlenging van de termijn van art. 58 lid 1 Fw.
De pandhouder kan de rechter-commissaris in het faillissement om verlenging van de door de curator gestelde termijn verzoeken. Dat verzoek moet wel gedaan worden voordat de termijn is verstreken. De R-C beslist in hoogste instantie: beroep is niet mogelijk.
In de kwestie die leidde tot het arrest HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Coöperatieve Rabobank Parkstad Limburg) had de curator de bank een termijn gesteld voor de uitoefening van haar hypotheekrecht. De curator had ook keurig gewezen op de mogelijkheid om uitstel te verzoeken. De bank vroeg – zonder succes – pas na einde van die termijn verlenging. De bank werd niet-ontvankelijk verklaard in haar pogingen dit te repareren.
Lees de bespreking op Lawyrup van de conclusie van de P-G bij HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Rabobank) (lees Rechtspraak).
Onvoldoende belang curator bij termijnstelling art. 58 lid 1 Fw.
Alleen wanneer de faillissementskosten uit de boedel kunnen worden voldaan en het zekerheidsobject niet meer opbrengt dan de zekerheidsschuld, kan geoordeeld worden dat de curator geen belang heeft. Dat was het geval in de zaak Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.).
Lees de bespreking op Lawyrup van Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.) (lees Rechtspraak).
Misbruik van recht door curator inzake termijn art. 58 lid 1 Fw.
Onder omstandigheden kan de curator het echter ook te gortig maken en kan de uitoefening van zijn bevoegdheid tot verkoop na termijnstelling neerkomen op misbruik van recht. Een voorbeeld hiervan biedt Rb. Den Haag 1 december 2021 (curator/ING Bank). De bank had de woning van gefailleerde (onder opschortende voorwaarde van toestemming van de Voorzieningenrechter) onderhands verkocht, maar was nog in afwachting van het gevraagde verlof op grond van art. 3:268 lid 2 B.W. (zie ook de pagina Recht van hypotheek). De Voorzieningenrechter gaf het verlof na het verstrijken van de door de curator gestelde termijn. De curator stelde dat de bank te laat was. Dat vond de rechtbank te ver gaan, en oordeelde dat de curator daarmee misbruik van bevoegdheid maakte.
Lossing van met pandrecht of hypotheekrecht bezwaarde goederen door de curator
De curator kan met een zekerheidsrecht bezwaard goed vrijkopen door de vordering waarvoor zekerheid gesteld is te betalen uit de boedel (art. 58 lid 2 Fw.). Dit wordt ‘lossing’ genoemd. Men spreekt ook wel van eigenlijke of wettelijke lossing, ter onderscheiding van de hierna te bespreken oneigenlijke lossing.
Oneigenlijke lossing in faillissement
Naast deze vorm van lossing kan – zoals hiervoor aangegeven – de zekerheidsgerechtigde ook met de curator afspreken, dat de curator de met pand of hypotheek bezwaarde goederen (namens de zekerheidsgerechtigde) zal verkopen tegen een boedelbijdrage. Dit kan met name gunstig zijn wanneer de curator de bezwaarde goederen samen met niet bezwaarde goederen in een allesomvattende deal aan een gegadigde kan verkopen, en zo een betere prijs voor de bezwaarde goederen kan realiseren dan bij een openbare veiling van de verpande (of verhypothekeerde) goederen. Dit wordt ook wel oneigenlijke lossing genoemd, of contractuele lossing (omdat deze gebaseerd is op een overeenkomst tussen curator en zekerheidsgerechtigde).
Oneigenlijke lossing dient te worden beschouwd als uitoefening door de curator in eigen naam van het aan de pandhouder toekomende recht van parate executie en dus als executieverkoop (Hoge Raad 25 februari 2011 (ING Bank/Hielkema q.q.).
Restantvordering is concurrent
Wanneer de vordering van de zekerheidsgerechtigde niet volledig gedekt wordt door de opbrengst van de verpande of verhypothekeerde zaken, dan kan de separatist zijn vordering op de voet van art. 110 Fw. voor het overige (de restantvordering) indienen als gewone concurrente vordering (art. 59 Fw.).
Bij indiening van vorderingen moet wel een duidelijk voorbehoud gemaakt worden voor de zekerheidspositie. Wordt dat verzuimd, dan vervalt de voorrangspositie en wordt de vordering als gewone concurrente vordering geverifieerd. Voor luchtvaartuigen geldt een afzonderlijke regeling (art. 59a Fw.).
Omzetbelasting bij executieverkoop
Wanneer een separatist – een hypotheekhouder of pandhouder – overgaat tot executoriale verkoop van het zekerheidsobject – een roerende of onroerende zaak – kan dit met zich meebrengen, dat daarbij BTW in rekening gebracht wordt aan de koper. De vraag rijst daarbij, of de gehele koopsom inclusief BTW toevalt aan de zekerheidsgerechtigde separatist of niet. De Ontvanger wil dit voorkomen, omdat de boedel de formeel de verkoper is en daardoor de verplichting tot afdracht van dat bedrag op de – vaak ontoereikende – boedel komt te rusten, terwijl het voor BTW betaalde bedrag dat in de koopsom is begrepen in handen komt van de zekerheidsgerechtigde.
Om dit te ondervangen zijn er zgn. verleggingsregelingen in de wet opgenomen, waardoor de afdrachtverplichting niet meer bij de boedel komt te liggen.
Verleggingsregeling bij executie onroerende zaken
Dit probleem is voor de executoriale verkoop van onroerende zaken door de hypotheekhouder al ondervangen per 1 januari 1989 (Stb. 1988, 617), met de invoering van art. 24ba aanhef en sub d en e Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 jo. art. 12 lid 5 Wet op de Omzetbelasting 1968. Dit probleem was onder meer aan de orde in HR 6 mei 1983 (NJ 1984, 228), HR 10 mei 1985 (NJ 1985, 791) en HR 13 mei 1987 (BNB 1987, 206).
Verleggingsregeling bij executie roerende zaken
Hetzelfde probleem speelde bij de executieverkoop van roerende zaken. Deze kunnen soms ook een grote waarde vertegenwoordigen, zoals machines en grote vervoermiddelen, of qua volume een grote omvang hebben, zoals voorraden (zie ook onderstaande kwestie van de executieveiling met verkoop aan particulieren). Hier is hetzelfde principe toegepast als bij de onroerende zaak, waartoe art. 24ba aanhef en sub d Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 per 1 augustus 2008 is gewijzigd (Stb. 2007, 573). De ondernemer die de zaken bij executie koopt, wordt verplicht tot afdracht van de BTW, in plaats van de geëxecuteerde (de gefailleerde) die formeel de verkoper is.
Daarmee is de executieverkoop waarbij aan ondernemers wordt verkocht voor de Ontvanger afgedekt. Het probleem van de Ontvanger kan zich evenwel nog steeds voordoen bij een executieverkoop waarbij wordt verkocht aan particulieren.
Internetveiling van (winkel)voorraad: verkoop aan particulieren
De executie door de pandhouder – waarbij deze zich verhaalt op de volledige opbrengst inclusief het bedrag dat aan de particuliere koper als omzetbelasting (BTW) in rekening is gebracht – heeft tot prejudiciële vragen geleid.
In het faillissement van Geddes & Gilmore Retail (en Wholesale) B.V. had de curator met de Rabobank afgesproken, dat de bank de verpande voorraad vanuit de winkel mocht verkopen op de voet van art. 3:251 lid 2 B.W.. De bank verhaalde zich op de volledige koopsom inclusief de BTW, die normaal gesproken afgedragen had moeten worden aan de Belastingdienst. De Ontvanger legde een aanslag op aan de curator voor een bedrag van EUR 157.000. De Hoge Raad heeft de door de rechtbank Amsterdam gestelde prejudiciële vragen beantwoord in HR 15 december 2017 (Roeffen q.q./Ontvanger).
De BTW wordt wel verschuldigd, maar de bank mag zich op de volledige opbrengst verhalen. De vraag rees vervolgens of de medewerking van de curator aan deze wijze van verkoop is aan te merken als het veroorzaken van een boedelschuld in de zin van het arrest Koot/Tideman q.q.. De Hoge Raad beantwoordt die vraag ontkennend. In deze kwestie trok de Belastingdienst dus aan het kortste eind, maar de Hoge Raad merkt op, dat:
“…in het Belastingplan 2018 (Kamerstukken II 2017-2018, 34 785) deel uitmakende nieuwe art. 42d Invorderingswet 1990 wordt aangenomen en ingevoerd, worden de pand- en hypotheekhouder en de executant die zich hebben verhaald op het door de executiekoper betaalde bedrag, hoofdelijk aansprakelijk voor de omzetbelasting die verschuldigd is ter zake van de levering. Opmerking verdient dat uit het vorenstaande volgt dat de pand- en hypotheekhouder dan terzake geen regresvordering zullen hebben die een boedelschuld oplevert.”
Per 1 januari 2018 is art. 42d IW 1990 (Stb. 2017, 517 art. XI) ingevoerd, zie de link naar de wettekst en naar de Kamerstukken. In het Belastingplan 2018 is dit onderdeel XI van de artikelsgewijze toelichting. Hiermee is ook dit gat in de portemonnee van de Ontvanger gedicht, doordat de pandhouder, hypotheekhouder of executant hoofdelijk aansprakelijk wordt voor de afdracht van de BTW naast de gefailleerde.
In dit arrest geeft de Hoge Raad overigens een heldere opsomming van de fiscale bepalingen ten aanzien van de verschuldigdheid van BTW bij executieverkoop en de verleggingsregeling, zoals die in 2008 is ingevoerd. Onder verwijzing naar de oudere regeling ten aanzien van onroerende goed, zoals aan de orde kwam in het Rentekas-arrest.
Rechtspraak
Bodemrecht fiscus
Quint q.q./ING Bank, HR 9-12-2011, NJ 2011, 600 (Showroom modellen)
Art. 58 Fw.
Hof Den Bosch 23 maart 2018 – verkoop verpande zaken in weerwil van pandrecht zonder toestemming pandhouder is onrechtmatige daad van de curator
Glencore/curatoren Zalco, HR 14-08-2015, NJ 2016, 263
HR 1 maart 2013 (Aarts q.q./Cooperatieve Rabobank Parkstad Limburg) – hoger beroep tegen (afwijzende) beslissing op verzoek tot termijnverlenging is ingevolge art. 67 lid 2 Fw. niet mogelijk.
Rb. Maastricht 23 mei 2012 (Meyer/Smeets q.q.) – Rechtbank honoreert het verzoek van gefailleerde om de curator te verbieden om de bank via art. 58 Fw. te dwingen om de woning te verkopen. De curator heeft geen redelijk belang bij vasthouden aan de verkoop van de woning. Voldoende middelen in de boedel om de faillissementskosten te dekken en executie levert geen overwaarde op, die in de boedel zou vallen. Bovendien niet nodig om de afwikkeling te bespoedigen, omdat faillissement voor overige was afgewikkeld en voor opheffing gereed was.
Auteur & Last edit
[MdV, 11-12-2016; laatste bewerking 17-05-2024]
Separatisten in faillissement (art. 57 – 59a Fw.)
Zoeken binnen de kennisbank
Lawyrup, jouw gratis kennisbank over burgerlijk (proces)recht!